روانسر
[رَ س َ]
{اخ}
قصبه مرکزی بخش روانسر از شهرستان سنندج است که در 76هزارگزی شمال باختری کرمانشاه و 64هزارگزی جنوب شرقی پاوه در کنار راه شوسه کرمانشاه به پاوه و دماغه جنوب شرقی کوه شاهو واقع شده است . دارای آب و هوایی سرد است ولی به علت وجود چشمه های زیاد وباتلاق و لجنزارها در تابستان پشه بسیار دارد. طول جغرافیایی آن 46 درجه و 40 دقیقه و عرض آن 34 درجه و42 دقیقه و ارتفاع آن از سطح دریا 1336 متر است . دارای 500 تن سکنه است که جمعی زارع و کاسب و گروهی ازکارمندان دولت هستند. درمانگاهی در این قصبه دایر شده است که همیشه آماده پذیرایی از بیماران است . ادارات بخشداری ، نمایندگی دارایی ، آمار، پاسگاه ، گارد مسلح گمرکی و ژاندارمری در این قصبه دایر است و دارای یک باب دبستان و 8 باب دکان است . سرچشمه رودخانه قره سو در این قصبه واقع است و دارای آبی فراوان و شیرین است . محصول عمده اش غلات و میوه و برنج و لبنیات وصیفی است و همه روزه بین این قصبه و کرمانشاه اتومبیل رفت و آمد می کند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).
{اخ}
قصبه مرکزی بخش روانسر از شهرستان سنندج است که در 76هزارگزی شمال باختری کرمانشاه و 64هزارگزی جنوب شرقی پاوه در کنار راه شوسه کرمانشاه به پاوه و دماغه جنوب شرقی کوه شاهو واقع شده است . دارای آب و هوایی سرد است ولی به علت وجود چشمه های زیاد وباتلاق و لجنزارها در تابستان پشه بسیار دارد. طول جغرافیایی آن 46 درجه و 40 دقیقه و عرض آن 34 درجه و42 دقیقه و ارتفاع آن از سطح دریا 1336 متر است . دارای 500 تن سکنه است که جمعی زارع و کاسب و گروهی ازکارمندان دولت هستند. درمانگاهی در این قصبه دایر شده است که همیشه آماده پذیرایی از بیماران است . ادارات بخشداری ، نمایندگی دارایی ، آمار، پاسگاه ، گارد مسلح گمرکی و ژاندارمری در این قصبه دایر است و دارای یک باب دبستان و 8 باب دکان است . سرچشمه رودخانه قره سو در این قصبه واقع است و دارای آبی فراوان و شیرین است . محصول عمده اش غلات و میوه و برنج و لبنیات وصیفی است و همه روزه بین این قصبه و کرمانشاه اتومبیل رفت و آمد می کند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).
[رَ س َ]
{اخ}
از بخشهای شهرستان سنندج است . مشخصات جغرافیایی آن بدین شرح است : از طرف شمال و مشرق به بخش کامیاران شهرستان سنندج ، از طرف جنوب به بخش سنجابی ، از جنوب شرقی به دهستان خالصه بخش مرکزی کرمانشاه و از مغرب به دهستان ولدبیگی از بخش ثلاث و از شمال غربی به دهستان جوانرود از بخش پاوه محدود است . بطور کلی آب و هوایی سرد دارد منتها قسمتهای کوهستانی سردتر و کنار رودخانه قره سو سرد معتدل است . سرچشمه اصلی رودخانه قره سو در این بخش است و در قصبه روانسر و دماغه جنوب شرقی کوه شاهو چندین چشمه جاری است و بتدریج از کف رودخانه زه آب بدان افزوده می شود و بطرف کرمانشاه جاری میگرددولی منبع اصلی رودخانه دره های جنوب شرقی کوه شاهو مراتع خراجیان و زرینه است که در بهار و زمستان آب فراوانی از آن جاری است منتها در تابستان این رودخانه خشک می شود، و آبادی روانسر در کنار این رودخانه واقعشده است . در سال 1318 ه' . ش . برای اینکه از آب این رودخانه استفاده بیشتری بشود سدی به طول 20 متر دریک هزارگزی پایین آبادی احداث شد و دو جوی بزرگ از آن منشعب گردید و مورد استفاده ده آبادی قرار گرفت . از ارتفاعات مهم این ناحیه ، کوه مرتفع شاهو است که در مشرق بخش پاوه در جهت شمال باختری به جنوب خاوری کشیده شده است و تا حدود دره میان دربند و طاق بستان و بیستون ادامه دارد و در روانسر بوسیله رودخانه خراجیان شکافته میشود و با زمین یکسان میگردد. قصبه روانسر در انتهای دماغه این کوه واقع شده است . این سلسله کوه را از روانسر بطرف شمال غربی کوه شاهو و در جنوب شرقی کوه چالابه و کوه زیارت ویس می نامند. ارتفاع قله شاهو در شمال بدرآباد و زیرجوبی 2328 متر،و قله چالابه در شمال باباحیران 2231 متر است . در حدود شمال شرقی گردنه پلنگان شعبه ای از کوه شاهو منشعب میشود و بوسیله قوسی به کوه چالابه متصل می گردد وقلل مهم آن بنام زرینه و شاخ شکن خوانده میشود و خطالراس این رشته حد طبیعی بخش روانسر و بخش کامیاران است . گردنه لون بین کوه زرینه و شاهو واقع است و راه مالرو روانسر به شاهین از آن میگذرد. ارتفاع قله زرینه کوه 2518 متر و قله شاخ شکن 2231 است . راه شوسه کرمانشاه به نوسود که از وسط این بخش میگذرد قبل از وقایع شهریور 1320 احداث شده است و کاملاً مورد استفاده اتومبیلهاست . این بخش از 50 آبادی تشکیل یافته و سکنه آن در حدود 10 هزار تن و مرکز بخش ، قصبه روانسر است ، و خراجیان ، دوست آباد، صادقآباد، خرم آباد،زرین چقا، گل سفید، مشکین آباد و گمشتر از دیههای مهم این بخش می باشند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).
{اخ}
از بخشهای شهرستان سنندج است . مشخصات جغرافیایی آن بدین شرح است : از طرف شمال و مشرق به بخش کامیاران شهرستان سنندج ، از طرف جنوب به بخش سنجابی ، از جنوب شرقی به دهستان خالصه بخش مرکزی کرمانشاه و از مغرب به دهستان ولدبیگی از بخش ثلاث و از شمال غربی به دهستان جوانرود از بخش پاوه محدود است . بطور کلی آب و هوایی سرد دارد منتها قسمتهای کوهستانی سردتر و کنار رودخانه قره سو سرد معتدل است . سرچشمه اصلی رودخانه قره سو در این بخش است و در قصبه روانسر و دماغه جنوب شرقی کوه شاهو چندین چشمه جاری است و بتدریج از کف رودخانه زه آب بدان افزوده می شود و بطرف کرمانشاه جاری میگرددولی منبع اصلی رودخانه دره های جنوب شرقی کوه شاهو مراتع خراجیان و زرینه است که در بهار و زمستان آب فراوانی از آن جاری است منتها در تابستان این رودخانه خشک می شود، و آبادی روانسر در کنار این رودخانه واقعشده است . در سال 1318 ه' . ش . برای اینکه از آب این رودخانه استفاده بیشتری بشود سدی به طول 20 متر دریک هزارگزی پایین آبادی احداث شد و دو جوی بزرگ از آن منشعب گردید و مورد استفاده ده آبادی قرار گرفت . از ارتفاعات مهم این ناحیه ، کوه مرتفع شاهو است که در مشرق بخش پاوه در جهت شمال باختری به جنوب خاوری کشیده شده است و تا حدود دره میان دربند و طاق بستان و بیستون ادامه دارد و در روانسر بوسیله رودخانه خراجیان شکافته میشود و با زمین یکسان میگردد. قصبه روانسر در انتهای دماغه این کوه واقع شده است . این سلسله کوه را از روانسر بطرف شمال غربی کوه شاهو و در جنوب شرقی کوه چالابه و کوه زیارت ویس می نامند. ارتفاع قله شاهو در شمال بدرآباد و زیرجوبی 2328 متر،و قله چالابه در شمال باباحیران 2231 متر است . در حدود شمال شرقی گردنه پلنگان شعبه ای از کوه شاهو منشعب میشود و بوسیله قوسی به کوه چالابه متصل می گردد وقلل مهم آن بنام زرینه و شاخ شکن خوانده میشود و خطالراس این رشته حد طبیعی بخش روانسر و بخش کامیاران است . گردنه لون بین کوه زرینه و شاهو واقع است و راه مالرو روانسر به شاهین از آن میگذرد. ارتفاع قله زرینه کوه 2518 متر و قله شاخ شکن 2231 است . راه شوسه کرمانشاه به نوسود که از وسط این بخش میگذرد قبل از وقایع شهریور 1320 احداث شده است و کاملاً مورد استفاده اتومبیلهاست . این بخش از 50 آبادی تشکیل یافته و سکنه آن در حدود 10 هزار تن و مرکز بخش ، قصبه روانسر است ، و خراجیان ، دوست آباد، صادقآباد، خرم آباد،زرین چقا، گل سفید، مشکین آباد و گمشتر از دیههای مهم این بخش می باشند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5).
